Metoda gabriela: koncepcja, zalety i wady

W 2014 roku użytkownik forum „Homedistiller” Gabriel 61 opublikował swój algorytm otrzymywania destylatu z surowców zbożowych. Przez kilka lat metoda ta zyskała popularność wśród bimberów i stała się znana jako „metoda Gabriela” lub „Destylacja Gabriela”. Jednak ze względu na dużą ilość informacji, które są trudne do dostrzeżenia i niewystarczającą strukturę materiału, nie wszyscy gorzelnicy poprawnie zrozumieli istotę metody - zaczęli ją stosować z błędami krytycznymi lub do nieodpowiednich surowców. W tym artykule postaram się wyjaśnić wszystkie ważne punkty..

Teoria

Aby poprawić jakość napoju, zacier jest destylowany co najmniej dwukrotnie i dzielony na frakcje: „Orzeł”, „Ciało” i „Ogon”. Szczegółowy opis frakcji pod linkiem.

Ze względu na niższą temperaturę wrzenia niż alkohol etylowy (78,37 ° C), główki odparowują wcześniej, więc można je wybrać przed alkoholem etylowym. Podobna sytuacja jest z „ogonami”, tylko ich temperatura wrzenia jest wyższa niż alkoholu etylowego, więc stężenie wzrasta, gdy prawie cały alkohol etylowy („ciało”) został już zebrany.

Istnieją jednak tak zwane „frakcje przejściowe”, które w teorii powinny zachowywać się jak „ogony”, ale w praktyce mogą wychodzić razem z „głowami” i „ciałem”. Problem komplikuje fakt, że te „adaptery” są uważane za jedne z najbardziej szkodliwych.

Podczas destylacji surowców zbożowych prawie wszystkie „frakcje przejściowe” zawierają do 90% alkoholu izoamylowego (izoamylolu lub w żargonie bimberów - „isik”), który jest bardziej szkodliwy niż metanol, dlatego przede wszystkim walczą z izoamem.

W czystej postaci alkohol izoamylowy wrze w temperaturze 130 ° C, czyli jest klasycznym „ogonem”, jednak po zmieszaniu z wodą i alkoholem etylowym temperatura znacznie spada. Im niższe stężenie alkoholu etylowego w kostce, tym aktywniej izoamilol paruje i dostaje się do selekcji „ciała”.

Proces wrzenia alkoholu izoamylowego w praniu rozpoczyna się, gdy stężenie alkoholu etylowego w kadzi spadnie poniżej 60% objętości. Oznacza to, że nawet po trzech lub więcej destylacjach bimbru ze wzmocnieniem można oddzielić tylko "głowy" i "ogony", ale wręcz przeciwnie, stężenie alkoholu izoamylowego może wzrosnąć.

Zawartość zanieczyszczeń w stosunku do alkoholu etylowego podczas procesu destylacji nazywana jest współczynnikiem rektyfikacyjnym. Dla większości zanieczyszczeń występujących w praniu współczynnik rektyfikacji przedstawiono na wykresie.

Wykres przedstawia zależność między doborem etanolu i izoamylolu.

Stężenie alkoholu etylowego w kostce (%)	Ilość etanolu w wyborze (części)	Ilość izoamylolu w wyborze (części)
dziesięć	jeden	2-3
20	jeden	2
40	jeden	jeden
60	jeden	0,2

Jeśli stężenie alkoholu etylowego w kadzi wynosi 60% lub więcej, do wyboru zostanie wybrana minimalna ilość alkoholu izoamylowego. Na tej prawidłowości budowany jest cały proces destylacji „Gabriela”.

Istota metody Gabriela

Najpierw zacier jest destylowany z maksymalną prędkością do prawie zerowej zawartości alkoholu etylowego w kostce. W tym przypadku wynik jest natychmiast dzielony na pierwszy i drugi korpus - T1 i T2.

Pierwsze ciało (T1) zawiera 50% alkoholu absolutnego. Przy takim podejściu frakcja ta gromadzi do 70% izoamylolu i innych szkodliwych „frakcji przejściowych”.

Drugi korpus (T2) ma mniejszą moc (stężenie etanolu) i prawie nie zawiera alkoholu izoamylowego, ale jest bogaty w „zanieczyszczenia ogonowe”, które w dużej mierze kształtują smak destylatów zbożowych - w pewnej ilości (ale niezbyt dużej) pożądana jest ich obecność w gotowym napoju.

Następnie pracują z każdym „ciałem” osobno. T1 jest destylowany na kolumnie ze wzmocnieniem w wyniku tworzenia się refluksu w celu zwiększenia stężenia alkoholu w pozostałości destylacyjnej. Co więcej, im większe wzmocnienie (separacja), tym lepiej. Głowy i ogony są wybierane jak zwykle. Rektyfikacja jest najlepszą opcją, a jedna destylacja w konwencjonalnej destylatorze praktycznie nie oczyszcza selekcji z izoamilolu, dlatego jest nieskuteczna.

Aby oczyścić T1 z alkoholu izoamylowego na klasycznym nadal bimberie bez wzmocnienia, będziesz musiał wykonać kilka destylacji bez rozcieńczania wodą. Konieczne jest, aby ostatecznie destylowana ciecz miała moc 70-80% obj. Praca z tak mocną kostką nie jest bezpieczna! Oprócz lekkiego odpalenia skoncentrowanego alkoholu bimbru czeka jeszcze jeden problem - minimalna ilość płynu w kostce, tutaj trzeba użyć kostek o minimalnej objętości.

Pracują z T2 jak ze zwykłym bimberem zbożowym: destylowane z wzmocnieniem lub bez (według uznania gorzelnika), zdejmują „głowy” i ogony ”.

W efekcie T1 i T2 mieszają się w wybranych przez bimbrownika proporcjach. Następnie są wysyłane do beczki lub po kilku dniach odpoczynku, bimber zbożowy pije się „na biało”.

Praktyczny przykład destylacji według Gabriela

Łatwiej jest zrozumieć, jak wszystko działa na konkretnym przykładzie. Powiedzmy, że musisz wyprzedzić 20 litrów zacieru o sile 10% obj..

Do pierwszej destylacji (pozyskiwania surowego alkoholu) potrzebny jest destylator o minimalnej długości przewodu parowego, a najlepiej również z izolowaną kostką i rurami. Krótki przewód pary i izolacja minimalizują ilość dzikiego refluksu - kondensatu, który powraca do kostki, w której znajduje się pewna proporcja izoamylolu. Oznacza to, że musisz dodać jak najmniej wzbogacenia surowego alkoholu. Przeciwnie, w przypadku drugiej destylacji T1 i T2 pożądane jest posiadanie kolumny ze wzmocnieniem.

Algorytm działań

1. Oblicz ilość alkoholu absolutnego (AC), w tym celu pomnóż objętość zacieru w litrach przez jego moc w procentach i podziel przez 100 (20 * 10/100) = 2 litry.
2. Przygotowany zacier wlej do kostki destylacyjnej. Destylować z maksymalną prędkością w prostym, krótkim i najlepiej izolowanym destylatorze. Zbierz 1% początkowej objętości zacieru (20 ml) oddzielnie i wylej, są to „główki”.
3. Zbierz T1 w ilości 50% AC: (2 * 0,5) = 1 litr. To absolutny alkohol, a nie tylko destylat! Aby to zrobić, musisz okresowo monitorować siłę wyjścia. Na przykład, jeśli moc płynu w pełnym litrowym słoiku wynosi 52% obj., To zawiera 520 ml alkoholu absolutnego i musisz zebrać kolejne 480 ml AC.
4. Zbierz T2. W tym celu destylat należy pobierać do momentu, gdy jego moc w strumieniu spadnie poniżej 0,5% obj. lub do temperatury sześciennej 99-100 ° C Ciecz stanie się mętna i będzie miała specyficzny zapach, jest to normalne.
5. Do wyprzedzenia T1 na sprzęcie z maksymalnym wzmocnieniem - zacier, a jeszcze lepiej kolumna rektyfikacyjna z wyborem „orłów” i „ogonów”. Istnieją dwa wyjścia: prawie skoncentrowany izoamilol i oczyszczony alkohol. Oczywiste jest, że druga frakcja będzie rozpatrywana dalej niż T1, czasami nazywana jest T1.2. Możesz również użyć konwencjonalnej destylatora, ale najpierw będziesz musiał podnieść siłę objętości do 70-80 vol. Przez kilka destylacji..
6. Destylat T2 destyluj jak zwykły bimber zbożowy, dostosowując ilość „ogonów” według własnego uznania, aby pozostawić nuty zbożowe, ale nie aby napój był zbyt rozmyty. Na przykład do fortecy 40% obj. w strumieniu.
7. Zmieszaj T1 (T1.2) i T2 w dowolnych proporcjach. Gotową mieszankę wlewamy do beczek do dojrzewania lub rozcieńczamy do picia mocniej i po krótkim odpoczynku można przystąpić do degustacji.

Ograniczenia i wady metody Gabriela

Główną wadą metody Gabriela jest jej ograniczone zastosowanie. Jak napisał sam autor Gabriela 61, jego metoda destylacji nadaje się tylko do destylatów zbożowych (a nie słodowych), a podczas opracowywania zadaniem było stworzenie optymalnej równowagi między kadłubem a aromatem ziarna..

Nawet jeśli pracuje z wysokiej jakości słodem i czystym zacieriem słodowym, Gabriel 61 preferuje konwencjonalną destylację. Oznacza to, że metoda Gabriela może być przydatna tylko w przypadku tanich zbóż i / lub słabej jakości słodu..

W przypadku zacieru owocowo-cukrowego metoda Gabriela jest bezużyteczna. Faktem jest, że aromat destylatów owocowych i jagodowych tworzą etery - frakcja głowy. Jeśli wybierzesz destylat według Gabriela, znikną wyjątkowe nuty owocowe. Prawdą jest, że aby rozwiązać ten problem, wynaleziono „poza-gabrielizację”, rozważymy tę modyfikację dalej. A w zacierze cukrowym w zasadzie nie ma aromatu ani smaku, który należy zachować..

Wady destylacji według Gabriela:

• w klasycznej formie, nie nadaje się do zacieru cukrowo-owocowego;
• wymaga różnorodnego sprzętu - od destylatora i izolowanej kostki po kolumnę ze wzmocnieniem;
• pracochłonny - trzeba oddzielić destylat, zrobić więcej destylacji, a następnie zmiksować;
• złożony - wymaga doświadczenia w destylacji dla właściwego oddzielenia „głów” od „ogonów” i stworzenia mieszanki.

FromGabrielizing owocowo-cukrowy zacieru

Metoda otGabrielivanie została opublikowana na Cereals Forum przez użytkownika alexeyT w 2016 roku. Najważniejsze jest to, że przez trzy do czterech kolejnych destylacji, alkohol z surowych owoców zostaje wzmocniony do 86% obj. na zwykłym bimberku (najlepiej miedzianym, według schematu kostkowo-lodówkowego, bez garnka), za każdym razem z niewielkim wyborem "głów".

Algorytm działania na 20 litrów zacieru (10% obj.)

1. Dokonać pierwszej destylacji, wyjąć 10-50 ml "główek", zakończyć selekcję gdy moc spadnie poniżej 10% w strumieniu.
2. Wykonać kolejne 2-3 destylacje bez rozcieńczania uzyskanej wydajności, aż końcowa moc produktu osiągnie 84-90% obj. Za każdym razem należy zebrać 10-50 ml „główek” i zakończyć destylację, gdy moc w strumieniu spadnie poniżej 10% obj..
3. W końcowej destylacji bardzo mocnego destylatu owocowego należy zdjąć „główki”, aż zniknie nieprzyjemny zapach. Ważne jest, aby nie przesadzać, w przeciwnym razie aromat napoju okaże się słaby. Zakończ pobieranie próbek, gdy w odrzutowcu pojawi się zapach kadłuba (zwykle odpowiada to temperaturze w sześcianie 80-81 ° C.

Podczas wszystkich destylacji trzeba być niezwykle ostrożnym i pamiętać, że praca z tak mocną cieczą w kostce jest niebezpieczna.!