Porter - piwo klasy robotniczej

Porter to ciemne piwo, które pojawiło się w Londynie na bazie chmielonego piwa z brązowego słodu. Pierwsza wzmianka o porterze pochodzi z XVIII wieku i wynika z popularności tego gatunku wśród klasy robotniczej - ulicznych i portowych (angielski portier - „loader”) ze względu na wysoką kaloryczność napoju. Czasami można znaleźć nazwę „gruby” - nie tyle synonim portera, co jego podgatunki. Najsłynniejszym porterem jest Guinness..

Charakterystyczną cechą smaku portera jest wyraźny profil słodowy z dyskretnymi smażonymi nutami, nutami czekolady, herbatników, tostów. Niuanse karmelowe są dopuszczalne. Butterscotch, orzechy, chmiel nadaje ziemisty smak, kwiatowe niuanse. W zależności od odmiany i producenta może być mniej lub bardziej chmielony. Goryczka waha się od 18 do 50 IBU.

Historia portierów

Wiele badań nad historią portiera opiera się na książce Johna Felsama, opublikowanej w 1802 roku, ale jest to niezwykle niewiarygodne źródło: współczesne dowody nie potwierdzają lwią część obliczeń autora. Felsam polegał na publicznym liście piwowara Obadiaha Poundage, jednak nie znając specyfiki produkcji napojów odurzonych, poważnie wypaczył wiele informacji. W szczególności twierdził, że portier został wymyślony na podstawie piwnego stylu „trzy wątki” (trzy wątki), a to wcale nie jest.

W rzeczywistości piwo Porter zostało wspomniane po raz pierwszy w 1721 roku i pojawiło się jeszcze wcześniej. Był to pierwszy styl starzenia piwa w browarze - wcześniej producenci wprowadzali swoje produkty na rynek natychmiast po wytworzeniu, piwo można było starzeć już w pubie lub w magazynie. Pierwszymi browarami specjalizującymi się w nowym stylu były Whitbread, Truman, Parsons, Thrale.

Pierwsi londyńscy tragarze byli silniejsi od współczesnych - do 6,6%. Początkowo były wytwarzane wyłącznie z brązowego słodu, ale po 1817 r. Wielu piwowarów zmieniło proporcje: 95% słodu jasnego i 5% czarnego, chociaż nie stało się to surowym wymogiem przepisu.

Do początku XIX wieku londyński portier był przechowywany w wielkich kadziach przez 6-18 miesięcy. Następnie producenci stwierdzili: jeśli zmieszasz bardzo dojrzałego portera (od półtora roku starzenia się i więcej) ze świeżym, to powstały napój odpowiada smakowi i cechom wieku. To poważnie obniżyło koszty produkcji, zwykle stosowano 2 części młodego piwa na 1 część starego.

Pod koniec XIX wieku portier stał się słabszy i mniej chmielowy. Podczas pierwszej wojny światowej, z powodu niedoborów zbóż, w Anglii wprowadzono ograniczenia siły piwa, jednak w Irlandii nie wprowadzono tych innowacji i nadal gotowano portera zgodnie z przedwojennymi przepisami. Odrodzenie stylu nastąpiło w 1978 roku dzięki rzemieślniczemu browarowi Penrhos, a następnie inni producenci dołączyli do tego trendu: Timothy Taylor, Fuller, browar Wickwar itp. Dzisiaj tragarzem może być wszystko: dynia, miód, wanilia, śliwka, czekolada - dowolna. Browary nadal wytrzymują odurzony napój przed sprzedażą, używając beczek z burbonem.

W krajach krajów bałtyckich, Skandynawii, Rosji, Ukrainy i USA warzony jest bałtycki porter - ale o sile do 10%, a czasem nawet wyższej.

Widoki Porter

Oficjalna klasyfikacja obejmuje kilka rodzajów porterów:

• Brązowy portier Istniał do 2015 r., A następnie został zniesiony.
• Solidny porter („silny porter”). Istniał do 2015 r., Następnie został podzielony na tragarza angielskiego (forteca 4,0-5,4%, miękki, z wyraźnym charakterem słodowym) i tragarza amerykańskiego (forteca 4,8-6,5%, gorzki, suchy).
• „Uzasadnione”. Podobne do amerykańskiego, ale bardziej miękkie, wykonane z niesłodowanych surowców. Twierdza 4,5-6,0%.
• Bałtyk. Mocny, z tonami owoców, wytrzymałość - 6,5-9,5%.

Funkcje produkcyjne

Stworzenie portiera jest zawsze do pewnego stopnia eksperymentem, ponieważ nie ma precyzyjnych przepisów, a producent zawsze może podejść do zadania w sposób kreatywny. Tradycyjnie jako słód stosuje się słód jasny, do którego dodaje się karmel, brąz, czekoladę i czarne odmiany. Smażony słód jest rzadko używany, ponieważ dodaje bukietowi niechcianych „smażonych” nut. Chmiel i drożdże są angielskie, ale w amerykańskim stylu zostały zastąpione lokalnymi składnikami.

Słód brązowy jest oryginalnym rodzajem historycznym. Pierwotnie przygotowany z zielonego słodu - surowce suszono w temperaturze do 200 ° C, dzięki czemu otrzymano karmelizowany i wędzony słód. Dzisiaj technologia się zmieniła: wymagany składnik suszy się w temperaturze 130 ° C, nadal ma brązowy kolor i nadaje piwu karmelowy smak, ale nie jest już wędzony.

Jak pić piwo porter

Porter jest podawany schłodzony do 8-12 ° C. Piwo dobrze komponuje się z daniami mięsnymi, takimi jak stek, dojrzałe sery, a nawet desery. Porter pije z kufli piwa lub kubków, nie ma ścisłych zasad.

Różnice między porterem a grubym

Od tego czasu trudno jest wyróżnić podstawowe różnice gruby - podgatunek portera (kiedyś nazywany porterem, potem nazwa po prostu skrócona). Większość piwowarów zgadza się, że tragarze są produkowane na bazie 100% słodu jęczmiennego, podczas gdy stout wymaga porcji niesłodowanego prażonego jęczmienia. Firma Guinness wyróżniła portera w osobnej kategorii, całkowicie rezygnując z produkcji portera.